The Gentleman of 2019 in 10 platen
Wat mij betreft is 2019 hét jaar van de (schreeuwende) vrouwenstemmen. Eindelijk, vrouwenstemmen, ook in deze lijst. En niet alleen internationaal maar zeker ook kei-goed Belgisch spul. Maar dat komt later. Eerst het echte werk (de mannen ;-)). Met één meer dan duidelijke uitschieter.
Fear Inoculum – Tool
Hors category (en eigenlijk dé plaat die 2019 maakte en als het aankomt op het betere luide werk misschien zelfs dit decennium).
Mijn goede vriend @caminoverdraait (en zelf eigenlijk ook een beetje een rockgod), verwoordde mijn verbijstering over de recensies van deze plaat veel beter (as ever) dan ik zou kunnen en daarom dat ik even doorlink naar zijn ‘Tremendous Ten’. Zelfs tijdens het oudejaarsdiner ten huize Nijs werd deze plaat door enkele disgenoten verguisd, iets waar ik nog steeds niet goed van ben en mijn conclusies voor de organisatie ervan volgend jaar trek.
Zonder exhaustief te willen zijn (noch te kunnen zijn) geef ik toch enkele van mijn Tool-gasms mee en waar ze terug te vinden zijn op Fear Incoculum. Maar allicht vind je er zelf nog vele anderen. Want dat is net wat een excellente plaat tot dit appreciatieniveau verheft: elke keer opnieuw ontdek je nieuwe hoogtepunten en er is dus voldoende afwisseling tussen de verschillende songs om de ene dag als opperbest uitgeroepen te worden en de volgende dag gewoon weer eentje te zijn uit ‘de reeks van’ die de plaat een topper maakt. Wat mij betreft een waardige opvolger van kleppers als ‘Lateralus’ en ‘Ænima’ verder geborduurd op een genre dat de heren zelf hebben uitgevonden.
Fear Inoculum
Toolgasm 1 begint eigenlijk bij minuut 3 maar barst los op 3’59” ‘Exhale expel!’ en eindigt wanneer bas (Chancellor) en drum (Carey) samen de duivel uitdrijven.
Pneuma
Een volgende maar deze keer louter instrumentale extase 8’48” (hiervoor alleen al zou je bas drum willen leren spelen) en 9’19”-10’00” (Jones ofte het betere gitaarspel).
Invincable
Tool stelt zichzelf voor: een band die zichzelf heruitvindt maar tegelijk ook weet dat ze ouder worden: “As you grow older, you wanna learn, you wanna change, you wanna evolve, and you don’t want to live in fear”.
Absoluut toolgasm op 9’35”.
Descending
Een verwoestende opbouw en rond 10’54” slaat Carey op een gong! Niet gedaan.
Culling Voices
Toolgasm 6’52” (en de hele opbouw ernaartoe, smullen)
7empest
Hier is Keenan echt boos.
(maar ook nog…) (en…)
Strand of Oaks – Eraserland
Vergelijkbaar van insteek maar een niveautje hoger dan onze eigen The Bonny King uit de lijst van vorig jaar.
Priests – The Seduction of Kansas
De eerste vrouwenstem uit dit lijstje, met een heerlijke opnieuw politiek gekleurde tweede plaat. Ondertussen is Priests al niet meer.
Better Oblivion Community Center – Service Road
Kortste plaatje uit deze lijst, maar met net meer dan 37 minuten schoonheid van begin tot einde (zeker luisteren tot op het einde!)
Niet dat ze me met beider hun platen van mijn sokken bliezen deze keer, maar de meesters van de zwartheid, maakten in de lijn van de verwachting twee mooie platen in 2019. Ze horen er ook dit jaar weer bij.
Ghosteen – Nick Cave and The Bad Seeds
Somebody’s nocking – Mark Lanegan
Amyl and the Sniffers – Amyl and the Sniffers
Eerste studioalbum van deze Aussies die zeker minstens af en toe geluisterd hebben naar ondermeer Iggy Pop en AC/DC met als resultaat stevige rock en punk. Ik kreeg de tip van een expert in het genre.
Eriksson-Delcroix – The Riverside Hotel
Ik had ze graag dit jaar in de 65-67 gehad maar vermits ze op het laatste moment beslisten om te touren als viertal en dus onbetaalbaar werden voor de huiskamers, is het er niet van gekomen. Ik blijf proberen. Zo’n mooie stemmen in combi met uitstekend instrumentaal werk, zou hier uitstekend tot zijn recht komen.
En dan hét Vlaamse vrouwelijke geweld van 2019:
Brutus – Nest
Residerend in Leuven by the way.
Peuk – Peuk
Camino schreef in zijn Tremendous Ten “Als Kurt Cobain een vrouw was geweest, had Nirvana dertig jaar geleden als Peuk geklonken”, een beter compliment kan ik niet bedenken.
dn
januari 2020 (jawel)