Hoe doe je dat? 2020 samenvatten in platen. Terwijl het hét moment was om net alles ‘untill now’ nog eens diepgaand te her beluisteren en nieuwe muziek tegelijk gevangen zat. Gevangen zoals in ‘niet kunnen spelen (optreden)’ en gevangen zoals in ‘het is niet het moment (om er centen mee te verdienen)’. Maar ontegensprekelijk was ‘da music’ net meer aanwezig en ook voor ons eens te meer ‘the cure for pain’. Om corona te overleven.

Mijn lijstje is dit jaar wat anders opgebouwd. Bewust werden (her)ontdekkingen uit de oude doos niet meegenomen (wegens te veel), is er voor concerten geen plaats (wegens afwezig), is het nu al hopen op een Rock Herk 2021 maar tegelijk ook een vrezen, en is de merkwaardigste comeback Duyster (the program), elke zondag vijftien weken lang en voorafgegaan door de terugkeer van Luc Janssen op radiozender Willy (check the spotify-playlist!).

Hieronder dé tien nieuwe platen van 2020 (maar opnieuw, slechts een topje van wat er op lag). In de rayon van het stevigere werk vinden we drie ‘groupes incontournable’ terug. En neen, AC/DC is het niet ondanks hun (allicht en ondertussen best wel) laatste studiorelease. Nog drie andere gitaarplaten vullen dit lijstje, waaronder één Vlaamse. De twee volgende platen zijn van een nog levende en een dode, maar beiden met een keelgat om U tegen te zeggen. Zij wijzen ons de weg naar die andere oude rot uit deze lijst. Om dan helemaal rustig af te sluiten. Eerst die Amerikaanse Belg met deze keer een supergroep achter zich, en tenslotte een trio met een icoon achter zich. In de hoop dat u er ook van kan genieten.  

Nothing as the Ideal – All Them Witches 
Laten we maar onmiddellijk binnenvallen met een eerste verklaring voor deze geweldige plaat. Opnamelocatie = Abbey Road Studio’s, jawel. Voor mij zijn ATW nog steeds bij de enigen die in het genre kunnen wedijveren met bands als Kyuss en Tool. Wetende dat zij het met z’n drieën waarmaken. De ingenieuze ingebouwde fragmenten van het live-opnameproces doen je soms zelfs geloven dat je met z’n vieren in dezelfde kamer staat. Knap werk.

Dead Star – King Buffalo
Uit hetzelfde vaatje tappend als hogerstaande band, verdient ook deze heren hun vierde plaat een plaats in deze jaarlijkse afrekening. Misschien niet van hetzelfde grand-cru niveau als voorganger ‘Longing To Be The Mountain’, maar meer dan genoeg om zich tot een topper binnen het genre te kronen en te passen in de line-up bij ATW en de volgende band. Opvallend aan deze plaat: het eerste nummer neemt bijna alleen al de helft van de speeltijd in beslag (16 van de 36 minuten).  

Refractions – Lowrider
De Zweden van Lowrider brengen na 20 jaar een plaatje uit . Het zou meer dan genoeg zijn geweest als ‘Ode to Io’ (2000) Lowrider’s erfenis zou zijn geweest, maar gelukkig hebben ze met Refractions een volgende ode gebracht aan de Amerikaanse desert rock waar zij de Europese protagonisten van zijn. Ik ben vooral gecharmeerd door de hammond à la Led Zeppelin uit Ode to Ganymede maar er is ook meer Zeppelin te ontdekken op Sernanders Krog maar dan op de batterie. 

Dances/Curses – Hey Colossus
Hey Colossus is terug in het vizier gekomen door de meer dan geslaagde samenwerking met Mark Lanegan (zie ook verder) op de vooruitgeschoven single ‘The Mirror’. Deze spoken word is slechts deels een weergave van de kwaliteit die Hey Colossus te bieden heeft in de wereld van de stevigere rock. Dit is de langste plaat uit deze lijst, en je kan je afvragen of men wat scherper had moeten vijlen. Want het is geen gemakkelijke opdracht om alles te verteren, maar ik heb er al menige uurtjes mee (samen)gewerkt, en de plaat blijft me plezieren. Met hier en daar snuifjes van de latere Woven Hand platen.  

APPLZ ≠ APPLZ – Millionaire
‘Funkie, funky’, dat moet Zonhovenaar Tim Vanhamel gedacht hebben toen hij plannen maakte voor een nieuwe Millionaire plaat. Je kent ze wel, die van Josh Homme, Queens of the Stone Age, Muse en Foo Fighters. Stilzitten is geen optie en er valt met momenten zelfs te dansen (zoals bijvoorbeeld op ‘Strange Days’). Een vierde krachtige Millionaire die af is, en tot op het kleinste detail afgewerkt. Binnenkort ook in jouw buurt op een podium 😉

Blue Hearts – Bob Mould
Hoe kwader nonkel Bob (sorry, dit doet hem geen eer, maar hij is ondertussen wel 60 geworden), hoe grager we hem zien. Op deze plaat staan weer heel wat pareltjes die in je oren blijven hangen en je intens gelukkig kunnen maken, niettemin omdat je je hiermee terug midden jaren tachtig gekatapulteerd voelt. Alhoewel ik toen allicht nog nooit van Mould gehoord had, en dat pas later deed via Sugar en nog later Hüsker Du ontdekte. Waar kan je boos op zijn: onder andere een (mislukte) liefde, het klimaat en uiteraard in zijn geval het Witte Huis.  

Straight songs of sorrow – Mark Lanegan
Dit jaar hoort hij er ook bij met een volledige plaat, ondertussen een dozijn. Maar eerlijk gezegd nog te weinig naar kunnen luisteren. Zijn autobiografie viel blijkbaar van mijn kerstlijstje, dus wachtte ik  naarstig op mijn verjaardag om het alsnog te krijgen #fail. Ik ga de twee combineren: luisteren en lezen. To be continued.  

No One Sings Like You Anymore, Vol. 1 – Chris Cornell
De eerste keer dat er een coverplaat in deze lijst staat. Maar de manier waarop Cornell zijn 10 meest inspirerende songs eer aan doet mag er zijn. Waarmee hij meteen ook nog maar eens bewijst meer te zijn dan een ‘grunge-frontman’. Want het was een ambacht van hem geworden om met anderen hun muziek aan de slag te gaan: op de eerste Soundgarden plaat gaf hij zijn eigen interpretatie aan Howlin’ Wolf’s Smokestack Lightnin’ of werd Billy Jean live vaak gespeeld als een country-rock nummer (check Matt Watts). Op deze postume plaat gaat hij onder meer aan de slag met Lennon, Prince en Guns ’n Roses. Trouwens, de titel van de plaat komt uit Black Hole Sun.

Queen – Matt Watts
De eerste en meteen enige Belgische entry in deze lijst is voor een ingeweken Amerikaan. Deze, meest aimabele, Amerikaanse singer-songwriter woont al enkele jaren in België. Zijn twee vorige solo platen kregen veel lof, deze verdient hetzelfde. Trouwens zeer schoon volk in de groep, en zelden een groep gezien die elkaar zo graag ziet en waar het plezier er afdruipt. Maar het is vooral Stef Kamil Carlens die de zang van Watts een upgrade geeft. Dat hadden we al door op zijn doortocht in Molenstede, en werd bevestigd op het bijna enige optreden dit jaar waar we bij waren in de AB, net voor de eerste lockdown.  

Don’t shy away – Loma
Het voordeel met (te) laat opmaken van je eigen lijstje, is dat je nog kan rommelen in de lijstjes van anderen. En zo komt het dat Loma de tiende plaats in dit lijstje opvult. De combi tussen elektronische, synth soundscapes en frêle stemmen (soms spoken word) zetten de sfeer. Niet alle nummers hebben een eigen groove maar bijvoorbeeld Half Silences doet dat zeker wel. Trouwens ook de enige plaat in deze lijst waarop blazers een meerwaarde hebben. De aanwezigheid van Brian Eno is slechts een voetnoot bij de plaat. De plaat wil ons erop doen vertrouwen dat een betere wereld binnen ons bereik ligt. Heerlijk onder een dekentje en met een theetje.

Naast deze tien plaatjes laten deze corona-tijden ook nog wat ander te pruimen muzikale artefacten achter. Zo lanceren Bill Callahan (stukken van zijn ‘Gold Record’ zijn leuk in een playlist maar te veel als gehele plaat) en Bonnie ‘Prince’ Billy (uitkijken naar zijn nieuwe plaat in 2021) sinds oktober elke week een quarantaine cover. En speelde King Buffalo ook vier quarantine sessies te vinden via YouTube.

Tenslotte wens ik iedereen een muzikaal fantastisch 2021 toe en dat Mike’s (Het Depot) wens snel moge uitkomen: “Maar als dit voorbij is, dan ga ik all the way. Ik spring met mijn blote pens in de moshpit, waar ik tegen iedereen aan ga liggen schuren. Je voelt gewoon dat iedereen daar nood aan heeft.”

dn, 22 januari 2021